Dong, 20

Als klein Chinees meisje groeide ik op in Noord-Holland samen met mijn adoptieouders en oudere broer (hij is niet geadopteerd). Ik was 1,5 jaar oud toen ik in april 2001 werd geadopteerd en naar Nederland kwam. In China heb ik in een kindertehuis en in een pleeggezin gewoond. Ik heb mij in Nederland altijd wel anders gevoeld dan anderen, maar toch had ik in het begin geen belangstelling voor mijn geboorteland en het feit dat ik geadopteerd was. 
Vanaf de periode van de basisschool wilde ik niets weten over mijn afkomst. Ik had geen belangstelling om mijn biologische ouders te zoeken en erachter te komen waar ik vandaan kom. Ik sloot mij vaak af van het onderwerp adoptie/China en praatte hier dus nauwelijks over met mijn adoptieouders, laat staan met een vreemde. Toch werd ik van jongs af aan er vaak mee geconfronteerd, ze vroegen mij dan wie zijn jouw echte papa en mama? En mis je ze niet? Toen wist ik niet hoe ik hiermee om moest gaan, dus probeerde ik het maar te negeren of nonchalant te reageren alsof het mij niets deed. Echter, veranderde mijn gedachten over mijn adoptie toen ik naar de middelbare school ging. Echt alles veranderde en beetje bij beetje wilde ik toch meer weten over mijn afkomst en sprak hier voorzichtig over met mijn adoptieouders. De belangstelling naar mijn roots en het willen vinden van mijn biologische ouders werd steeds groter. Ik kwam op een punt dat ik ook heel graag een keer terug wilde naar China en dan voornamelijk naar mijn geboorteplaats Feidong (Anhui), maar helaas zat dat er voor mij toen nog niet in. Ik zat al een lange tijd niet lekker in mijn vel, dit begon allemaal tijdens de overgang naar de middelbare school. Na de eerste keer therapie werd het duidelijk dat ik last had van een depressie. Tijdens een lange periode van depressie was het voor mij nog niet de juiste tijd om naar China terug te gaan. Dit viel enorm tegen en ik had het er moeilijk mee. 
Lees verder in de comments  
 

Achteraf gezien realiseer ik mij nu dat dit een goed besluit is geweest, ik was er mentaal niet sterk genoeg voor. In de zomer van 24 juli 2019 gingen we dan eindelijk voor het eerst terug naar China, voor 3 weken lang. Ik zat gelukkig weer beter in mijn vel en keek enorm uit naar deze rootsreis. In het vliegtuig onderweg naar China zat mijn hoofd vol met gedachten en vragen. Ik vond het spannend maar was tegelijkertijd ook relaxed. Ik stelde mezelf voor om geen grote verwachtingen te hebben want die konden alleen maar tegenvallen. Het was een lange reis maar toen we eenmaal aankwamen in China merkte ik dat dit goed en positief aanvoelde. Dit gevoel versterkte met de dag, ik voelde mij heel fijn en veilig in China. Toen we mijn geboorteplaats Feidong, Anhui bezochte ontstond er een speciaal gevoel, iets wat ik nog niet eerder had ervaren, een gevoel van thuiskomen terwijl ik zo lang ben weggeweest. Ik heb geprobeerd om in Feidong mijn biologische ouders/familie te zoeken door middel van te flyeren op de locale markt, DNA af te geven op het politiebureau en er zijn diverse interviews van mij, geplaatst op social media. Helaas heeft dit alles niet tot nieuwe informatie geleid, maar ik blijf hoop houden! Ik ben al dankbaar dat ik eindelijk na een lange tijd wachten de mensen, de cultuur en het eten heb mogen ervaren en heb kunnen genieten van het geheel. Het was mijn meest indrukwekkende vakantie tot nu toe en zal deze reis voor altijd koesteren. Ik ga zeker weer terug naar China en ik blijf mijn zoektocht voortzetten naar mijn biologische familie!