Hong-Lin, 21 (2)

Een klein achtergrondverhaal over deze tekening: ik stond samen met mijn vriend naar de praalwagens te kijken tijdens een jaarlijks evenement in mijn dorp (het dorp waar ik al bijna mijn hele leven heb gewoond, het dorp waar ik heb leren praten/lopen/fietsen etc., het dorp waar ik altijd naar de basisschool ben gegaan, het dorp waar ik mijn eerste vriendschappen heb gesloten en noem maar op: mijn dorp). Omdat mijn vriend uit een heel ander deel van Nederland komt en dit nog nooit gezien heeft, leek het mij leuk om eens aan hem te laten zien wat er bij ons in het dorp jaarlijks gaande is. Tijdens dit evenement lopen er ook fotografen rond; zij maken een foto van jou, die jij later kan ophalen bij de lokale drogisterij. Eén van deze fotografen wilde ons even mooi op de foto zetten. “Willen jullie op de foto?” Nee, dat vroeg hij niet. In plaats daarvan begon hij direct op een spottende manier te praten tegen mij: Engels met een ‘Chinees’ accent. Aan onze gezichtsuitdrukkingen kon de fotograaf al vrij snel zien dat wij dit niet op prijs stellen, maar toch ging hij door en had hij zelfs het lef om een paar foto’s te maken. Wij waren zó stomverbaasd dat we nog helemaal niets konden uitbrengen. Nadat we realiseerden wat er was gebeurd, lieten we hem weten dat dit echt niet kan. Uiteindelijk droop hij af… 
“Ik ben niet Chinees, ik ben opgegroeid in dit dorp en kijk al jarenlang naar deze optocht” ,denk ik dan. Toch doet het pijn. Stomp in je maag. 
Doordat ik zulke gebeurtenissen regelmatig heb meegemaakt, heb ik mezelf onbewust aangeleerd om mijn hoofd weg te draaien als ik vervelende opmerkingen van vreemden verwacht. Ik wil mijn Chinese uiterlijk verbergen, zodat ik niet weer in mijn maag word gestompt. 
Dit is niet gezond. Dit moet ophouden. Daarom doe ik mee met #iklachniet