Jasmine, 21

Hey mooie mensen, 
 
Ik ben Jasmine Lucker, ik ben 21 jaar oud en ik woon in Amsterdam. Eerlijk gezegd voelt het gek om zo mijn verhaal te delen, maar ik kan zeggen dat ik nu wel op een punt sta in mijn leven dat ik dit wil doen! 
Toen ik anderhalf jaar was, ben ik geadopteerd uit China (Hefei). Ik kwam terecht in een Nederlands gezin dat bestond uit mijn ouders en ik. 
 
Van jongs af aan werd mij altijd verteld: ´Je bent geadopteerd, maar wij zijn wel jouw ouders’. Als kind neem je dat voor wat het is, want hoe je het went of keert dit is jouw realiteit. Toen ik nog kind was, liet ik alles maar gebeuren en op me afkomen. Naarmate ik ouder werd en dus voor het eerst ongesteld werd, kwamen de vragen. Vragen als ‘maar waarom dit?’ of ‘waarom is dit zo?’. Met mijn ouders heb ik er bijna nooit over gesproken. Niet omdat dit niet kon, maar omdat ik hun niet het gevoel wilde geven alsof ik te kort gedaan werd. 
 
Tevens kwam racisme veel in beeld. Ik denk dat iedereen nu wel weet en voelt waar wij te kakken mee worden gezet. Het is kwetsend, het doet pijn. Je huilt een paar keer en dan bouw je een muur voor jezelf. Het gaf mij meer vragen waar ik als kind heel onbewust mee omging. Vragen als: ‘Iemand scheldt mij uit, maar ik ben toch niet Chinees?’. Het altijd in gedachten houden: ‘Ik heb witte ouders, ik ben ook wit.’ Het schamen en het niet Chinees willen zijn. 
 
Maar die tijden zijn geweest. I am Chinese and I own every part of it. 
 
Nu ben ik de weg naar mijzelf aan het vinden. Ik zit sinds kort in therapie, aangezien ik nooit over mijn adoptie praat. 
Ik kamp met depressie en paniekaanvallen. Ik hoop dat ik door deze stap te nemen mijn verleden en heden kan verwerken. 
Het is nog een lange weg, maar ik ga de weg tenminste aan. Ik hoop iemand van jullie mooie mensen ook. 
 
Jasmine