Meike, 25

Hi! Leuk dat je dit leest. Allereerst wil ik mezelf graag kort aan je voorstellen. Mijn naam is Meike, ik ben 25 jaar en ik ben op 2-jarige leeftijd geadopteerd vanuit Cathwel, Taiwan. Inmiddels ben ik 5 keer terug geweest naar Taiwan, waaronder met mijn (adoptie)familie, een rootsreis (georganiseerd vanuit Cathwel) en 3 maanden voor vrijwilligerswerk in het kindertehuis.

De eerste keer dat ik terugging naar Taiwan was met mijn familie toen ik 12 jaar was, de leeftijd waarin je nog volop aan het ontdekken bent wie je bent. Tijdens mijn jeugd merkte ik al dat ik hier als geadopteerde veel moeite had doordat ik niks had meegekregen van mijn biologische ouders. 2 dagen voordat we naar Taiwan vertrokken kregen we nieuws dat mijn biologische familie gevonden was, iets waar ik al mijn hele leven van droomde. Dat ik op jonge leeftijd mijn biologische familie heb ontmoet heeft mij zeker geholpen met mijzelf ontwikkelen tot jongvolwassene. Je vindt namelijk de rust in je hoofd dat je weet waar je vandaan komt, of je op je biologische ouders lijkt en, voor mij, het gevoel dat ik in Nederland een betere toekomst heb dan ik daar had kunnen hebben.

Deelnemen aan de rootsreis is iets wat ik zeker iedereen aan kan raden! Je ziet het land en adoptie op een andere manier wanneer je zo’n reis met leeftijds- en lotgenoten maakt. Zij hebben vaak dezelfde ervaringen waardoor je je minder alleen voelt, of juist andere ervaringen die jou ook weer tot nieuwe inzichten kunnen brengen.

Mijn vrijwilligerswerk in het kindertehuis was een mooie ervaring die gemixte gevoelens met zich meebracht. Enerzijds was ik blij iets terug te kunnen doen voor de mensen en organisatie waaraan ik zo veel te danken heb, anderzijds was het best confronterend om te beseffen dat mijn tijd in het kindertehuis zo’n impact heeft gehad, en nog steeds heeft op mijn leven. Ik realiseerde me namelijk dat daar de struggles waar ik nog dagelijks tegenaan loop, zoals verlatingsangst en de angst om het niet waard/om niet goed genoeg te zijn, uit voortkomen. Ook dacht ik mijn adoptie verwerkt te hebben, maar niets bleek minder waar. Wat ik aan jou wil meegeven: het is oké om hiermee te worstelen. Dat doen we allemaal en zullen we waarschijnlijk de rest van ons leven doen. Zolang we ons er maar van bewust zijn en er aan werken, dan komen we er wel.