Wyan, 21

In mijn jeugd had ik op de basisschool nog niet heel goed door wat geadopteerd zijn nou precies inhield. Al snapte ik wel dat ik niet in de categorie ‘normaal’ thuishoorde; alleen al door het vele nagewezen, nageroepen en gepest worden, dat ik ervaarde als ik ergens in het openbaar was. 
 
Eenmaal op de middelbare school werd ik zo’n beetje van alle kanten bestookt met vragen als: ‘Ken je je ‘echte ouders’?’ en ‘Wil je ze gaan zoeken?’ Op dat moment was ik nog niet heel erg met mijn adoptie bezig, en vond ik het wel lastig om daar zo mee geconfronteerd te worden. 
 
Rond mijn 17e/18e verdwenen de meeste opmerkingen opeens. Dat was een hele verademing en vanaf dat moment dachten mensen opeens ook dat ik uit allemaal andere Aziatische landen kwam, behalve China. In die tijd ben ik ook meer gaan nadenken over mijn adoptie. In mei 2019 ben ik op eigen houtje teruggegaan naar China, en heb ik daar een kleine maand rondgedwaald. Ik ben toen onder andere teruggegaan naar mijn kindertehuis, en heb de mensen die mij gevonden hebben, voordat ik naar het politiebureau werd gebracht, ontmoet. In Nederland was ik gewend om op te vallen, maar dat ik ook in China op zou vallen, door hoe ik erbij liep (kort shirt en broek), en mijn voor Chinese begrippen donkere huidskleur, was wel een lichte shock. 
 
Toen ik in China was merkte ik ook dat ik persoonlijk een beetje in een crisis kwam. Dat vond ik best wel een dingetje. Vragen als ‘waar voel je je thuis?’ kwamen op. Ik merkte dat ik me ook niet echt thuis voelde in China, en dat zorgde weer voor de vraag ‘waar hoor ik dan bij?’. Het antwoord daarop heb ik nog niet gevonden, maar voor nu bestempel ik me maar als Wereldburger.