Anoniem, 16

Ik ben anderhalf jaar als ik word geadopteerd door mijn lieve ouders. Toen ik in groep twee zat, begonnen de opmerkingen over het feit dat ik klein was en er anders uitzag dan de andere kindjes. Ik begon me af te vragen waarom ik anders was dan de rest. Mijn ouders hebben mij alles over mijn adoptie verteld wat ik wilde weten, maar zoals zij altijd gezegd hebben: ‘China is een prachtig land, maar heeft veel geheimen’. Sindsdien heb ik samen met mama brieven geschreven die ik denkbeeldig naar mijn ouders stuurde. 
Een tijd daarna zagen mijn ouders in dat ik niet lekker in mijn vel zat en werd gepest. Zij hebben mij naar een pedagoog gestuurd die mij enorm heeft geholpen door middel van EMDR therapie.  
Toen ik 13 jaar was, heb ik voor het eerst mijn kindertehuis en de plek waar ik te vondeling gelegd was bezocht. Het besef van deze bijzondere ervaring kwam pas een paar dagen later. Ik vond het lastig te verwerken en ik stond erachter dat ik ooit daarnaartoe terug zou gaan.  
Door mijn verleden heb ik soms te dealen met lastige zaken, zoals perfectionisme en faalangst. Bij ruzies in huis voelde ik me ongewenst, aangezien ik erbij was gekomen (hoorde ik misschien niet gewoon daar in China thuis?). Ook hiervoor hebben mijn ouders mij onlangs naar een therapeut gestuurd, dit keer met weinig (geen) succes. Ik gaf sociaal gewenste antwoorden en ik voelde me daar niet huis. Ik wilde zo snel mogelijk weg. Voor mijn gevoel had ik gefaald waardoor ik daar terecht was gekomen.  
Nu liggen er twee DNA pakketten thuis waarmee ik mijn eerste stap richting mijn grootste wens heb gezet. Als alle omstandigheden het toelaten, wordt 2021 mijn jaar, het jaar waarin ik hoop mijn biologische ouders te vinden