Anoniem, 18

Ik ben 18 jaar en ik woon met mijn vader, moeder en broertje. 
Dit jaar ben ik begonnen met de studie social work. Ik moest voor mijn studie terugblikken op mijn eigen leven, ik moest een belangrijke gebeurtenis in mijn leven beschrijven, mijn adoptie is voor mij de belangrijkste reden.

17 jaar geleden ben ik geadopteerd uit Taiwan. Vanaf dat ik me kan herinneren weet ik dat ik geadopteerd ben. Mijn ouders zijn altijd heel open over mijn adoptie geweest, dit heeft ervoor gezorgd dat ik mijn adoptie altijd heel normaal heb gevonden.

Toen ik 14 was, ging ik door een periode van identiteitscrisis, ik wist niet waar ik thuis hoorde en ik kon lastig vrienden maken. Het leek voor mij alsof iedereen mij zou verlaten. Na een jaar therapie te hebben gehad zat ik veel beter in mijn vel.

In 2016 reisde ik af naar Taiwan, ik heb toen het kindertehuis waar ik vandaag kwam bezocht. Ik ben in dat kindertehuis geboren en mijn biologische moeder heeft mij na 3 dagen afgestaan. Gelukkig konden beide biologische moeders (die van mijn broertje en die van mij) makkelijk worden opgespoord, via het kindertehuis. Ik heb haar dan ook ontmoet. De ontmoeting was erg emotioneel maar ik kon wel een hoofdstuk afsluiten. Ik wist nu waar ik vandaan kwam, ik kon vragen stellen over mij herkomst en voor mij heel belangrijk, ik kon vragen stellen over de gezondheid binnen mijn familie. Het blijkt dat ik 2 halfzusjes in Taiwan heb! Ik vond het fijn om te zien dat het goed ging met mijn biologische moeder. Mijn biologische vader stond helaas niet open voor een kennismaking, dit vind ik jammer maar ik baal er niet enorm van. 

Na de reis naar Taiwan zouden we regelmatig foto’s naar Taiwan sturen. Dit heb ik echter niet gedaan. Aan de ene kant wil ik graag contact maar aan de andere kant vind ik het ook goed zo. Ik voel mij daar af en toe best schuldig over. Maar ik heb nu in mijn leven geen behoefte om contact te hebben met mijn biologische moeder.