Anoniem (2)

In de omgeving waarin ik ben opgegroeid, werd er doorgaans alleen maar naar adoptie gekeken vanuit een extreem positief perspectief. 
Hierdoor ontstond er voor mij van jongs af aan een onrealistische verwachting om altijd dankbaar te zijn. Voor mij, als geadopteerde, zijn er altijd diepe gevoelens van rouw, verlies en verdriet, die 
voortvloeiden uit het gescheiden zijn van de ouders waar ik uit geboren ben en de Chinese cultuur. Omdat ik van veel mensen echter alleen maar dankbaarheid mocht voelen, kon ik nooit tegenover mezelf accepteren dat de pijn van het verliezen van mijn geboorte ouders onvermijdelijk was. 
 
Ik hou van de Nederlandse ouders die me hebben opgevoed. Opgroeien binnen een adoptiegezin kan door uiteenlopende redenen een uitdaging 
zijn. Omdat ik qua fysieke eigenschappen en 
persoonlijkheidskenmerken totaal niet lijk op de ouders die me hebben opgevoed, worstel ik met vlagen erg met mijn identiteit. 
Zelf ben ik heel introvert en rustig, terwijl mijn adoptieouders juist het uiterste tegenovergestelde zijn. Zij zijn extrovert en energiek, waardoor we soms nogal langs elkaar heen leven of juist botsen. Omdat we zoveel verschillen, voel ik me vaak niet met ze verbonden. 
Daarnaast betekent het missen van een verbinding met mijn geboorteouders dat intimiteit en verbintenis vaak een uitdaging voor me zijn.