Lilian, 21

Vanaf jongs af aan wist ik dat ik geadopteerd was en ik vond dat altijd prima. Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin en heb niets tekort gehad. Ik voelde me helemaal Nederlands, het enige wat me onderscheidde was dan mijn uiterlijk. Hierover kreeg ik wel eens opmerkingen (nu nog steeds), mensen waren nieuwsgierig waar ik vandaan kwam, of riepen dingen na zoals ‘Chinees!’ of ‘Loempia!’. Ik ben opgegroeid in een klein dorpje met weinig culturele diversiteit en verder was er weinig tot geen Aziatische representatie in de media. Mede door deze factoren zorgde het ervoor dat ik een soort afschuw tegen China (en dus deels mezelf) begon te krijgen. Het liefst wilde ik mezelf toen niet meer met China associëren. Uiteindelijk door het internet en Social Media begon ik toch meer interesse te krijgen in Aziatische popcultuur en daardoor ook China! Ik ben inmiddels 2x terug geweest, heb Mandarijn taalcursussen gevolgd en ben in de toekomst van plan om er voor langere tijd te verblijven. Ook heb ik mezelf geaccepteerd zoals ik ben, zowel het Nederlandse als Chinese deel. 
 
Echter, tijdens deze ‘zoektocht’ naar mijn ‘identiteit’, voelde ik mezelf als Chinees geadopteerde dat ik nergens echt bij hoorde. Niet zoals de Chinese Nederlanders die hier wonen met hun ouders en deels zijn opgegroeid met de Chinese taal en cultuur. Met de Chinezen in China is het enige wat we gemeen hebben het uiterlijk en etnische afkomst. Dus echt een aparte categorie. De laatste jaren ben ik meer op gaan zoeken over adoptie en heb contact gelegd met andere geadopteerden. Het is fijn omdat we vaak soort gelijke ervaringen hebben en we hierover goed kunnen praten. Ik hoop dat een platform zoals Adoptiepedia bij kan dragen aan de vorming en (zelf)acceptatie rondom identiteit en adoptie.