Lin, 19

China heeft me altijd beziggehouden. Het ging dan voornamelijk om vragen over en aan mijn geboorteouders. Ik weet nog dat mijn moeder me als klein meisje een dagboek gaf waarin ik brieven naar mijn Chinese moeder kon schrijven. Het was fijn om iets tastbaars te hebben, maar al die vragen blijven tot op de dag van vandaag onopgelost. Toen ik 16 was ging ik voor het eerst terug naar China, in 2015. Samen met mijn ouders, zusje en twee families uit mijn adoptiegroep maakten we een ‘rootsreis’ van drie weken waarbij we ook mijn kindertehuis bezochten. Het was gek om te bedenken dat ik daar als baby een jaar heb gewoond, in zo’n compleet andere wereld. Ook het zien van de kinderen die er nu wonen maakte indruk. Ik vroeg me af hoe het zou zijn geweest als ik daar was opgegroeid: hoe had ik dan naar de wereld gekeken? Als ik daarover nadenk heb ik soms het gevoel van niet Chinees genoeg zijn om Chinees te zijn, moeilijk te beschrijven. Het is als een soort puzzel waarvan je eerst alle puzzelstukjes nog moet vinden. Stukjes over identiteit, willen begrijpen en weten waar je vandaan komt, wie je biologische ouders zijn, et cetera. Het is een lastige puzzel en ik denk dat veel geadopteerden zich erin herkennen. Na de Chinareis in 2015 kwam ik in een mindere tijd, waar de Chinareis waarschijnlijk een trigger van was. Toen ik weer beter in mijn vel zat werd de drang om terug te gaan steeds groter, waarom wist ik eigenlijk niet precies. Uiteindelijk ben ik in oktober 2019 twee weken in Beijing geweest, voor het eerst alleen op reis. Niet zo lang maar wat heb ik genoten. Een van de leukste herinneringen was in m’n uppie met de metro door Beijing reizen… het klinkt zo simpel. 

Er keek niemand op of om en ik leek in te blenden, in tegenstelling tot in 2015 waar ik samen met mijn ouders opviel en een attractie was voor alle chinezen (twee witte mensen met twee Chinese kinderen). Ik leek op iedereen om mij heen. Achteraf was dit misschien wel waar ik naar op zoek was: het gevoel er gewoon even tussen te lijken passen in China, alsof het de normaalste zaak van de wereld is (al duurde dat vaak maar eventjes). Ik weet niet wat dat alles betekent voor de puzzel, maar daar kom ik vast nog weleens achter. Eén ding weet ik zeker: China je bent nog niet van me af!