Minke, 22
Het verlangen naar mijn biologische familie werd met de jaren groter. Ik begon mij af te vragen op wie ik lijk en te zoeken naar antwoorden over mijn roots. Ik weet dat de kans klein is dat ik hen zal vinden, maar ik wil er in ieder geval alles aan gedaan hebben. Bezoekjes aan mijn kindertehuis, het verspreiden van digitale posters en de hulp die ik krijg van vrijwilligers leveren niets op. In augustus 2019 deed ik een DNA test bij 23andMe en heb ik de ruwe DNA-data naar andere databanken geüpload. Ik achtte de kans dat ik familieleden zou vinden erg klein. Totdat ik een maand later een zus vond via een match bij MyHeritage. Een zus? Eerlijk gezegd was ik nogal sceptisch. Uit zelfbescherming durfde ik haar niet direct in mijn hart te sluiten. Doodsbang om gehecht te raken aan iemand die van me afgenomen kon worden. We hebben contact gezocht, berichtjes gestuurd en foto’s uitgewisseld. Haar naam is Ida. Ida is precies negen maanden ouder en opgegroeid in Denemarken. Des te meer informatie we delen hoe meer vertrouwd het voelt. Ik begon al snel iemand te missen die ik nooit heb gekend. Na 22 jaar ontmoeten we elkaar voor het eerst en kan ik eindelijk een echt familielid in de armen sluiten. Ons samen zijn voelt alsof het nooit anders is geweest. Het vergelijken van fysieke overeenkomsten beantwoordt de vele vragen die ik al mijn hele leven heb gehad. Tot nu toe voelde ik me alleen op mijn levensreis, omdat ik niet wist waar ik vandaan kwam. Maar dankzij Ida is een deel van mijn verleden duidelijk geworden en maak ik deze reis niet meer in mijn eentje. Nu is het hopen nog meer stukjes van de puzzel te vinden, al ben ik ontzettend dankbaar met wat ik al wel gevonden heb.