Noa, 18

Op jonge leeftijd begon ik met piekeren ’s avonds. 
Ik lag dan huilend in bed met heel veel vragen over mijn biologische ouders en de adoptie. 
 
Mijn adoptieouders konden mij gelukkig heel goed troosten, maar de vragen kunnen ze helaas niet beantwoorden en dit gaat waarschijnlijk ook nooit gebeuren. 
 
Troosten deden ze door mij gerust te stellen eerlijk tegen mij te zijn. 
Mijn moeder vertelde mij dat ze ook niet weet wie mijn biologische ouders zijn en ze legde uit hoe de één kind politiek werkte. 
Niet alleen praten hielp, schrijven en tekenen werkte voor mij ook goed. 
 
Ik had een schrift, waarin ik al mijn gedachte opschreef en ik had een schrift waarin ik teksten uit informatieve boeken over China overgeschreven in mijn schrift. Op die manier kon ik ook goed begrijpen en onthouden wat er in de boeken stond. 
 
Na heel wat jaren piekeren weet ik inmiddels goed hoe ik mijn gedachte kan verzetten. 
Namelijk door muziek te maken. Als ik muziek maak, dan vergeet ik alles even, ook werkt het enorm rustgevend voor mij.