Samuel

Mijn naam is Yang Lu-Hsin en mijn Westerse naam is Samuel. Ik ben geboren uit twee Taiwanese mensen, zij zijn mijn ouders. Samen met mijn tweelingbroer ben ik geadopteerd naar Nederland. Over mijn ouders weet ik dat ze niet met elkaar getrouwd waren. Mijn moeder is later getrouwd geweest met een andere man en heeft een dochter. Nog maar een paar jaar geleden heeft ze haar dochter verteld dat zij twee halfbroers heeft. Van mijn vader ontbreekt elk spoor. In de adoptiepapieren staat niets over hem. Ik vind het belangrijk om eerst mijn familie te noemen. Het leven dat ik leid heb ik te danken aan mijn ouders en niet aan mijn adoptie. Als ik mijn oorsprong niet erken, mis ik een deel van mezelf. 
 
Mijn adoptie lijkt op het eerste oog succesvol. Ik ben in een liefdevol gezin opgegroeid en heb een prima loopbaan. Maar tegelijkertijd is mijn identiteit uitgewist. In Nederland paste ik mij aan naar een Nederlander met Nederlandse ouders. Al op jonge leeftijd kwam ik erachter dat die nieuwe identiteit mij niet sterk maakt. Door contact met andere geadopteerden ontstond er ruimte voor mijn zoektocht naar wie ik daadwerkelijk ben. Die heeft mij teruggebracht naar mijn oorsprong. Ik sta daardoor sterker en ben meer in balans. 
 
De laatste jaren heeft mijn oorsprong een steeds grotere rol gekregen. Ik kook graag Taiwanees, kijk video’s en volg het nieuws. Niet alles hoef ik te weten. Gewoon een Taiwanees horen praten geeft mij al een goed gevoel. Vorig jaar mocht ik in Taiwan rondreizen. Van elke dag weet ik precies waar we zijn geweest; het Vrijheidsplein in de hoofdstad Taipei, de ruwe natuur in Taroko National Park en de mooie kustlijn in het zuiden. De meeste Taiwanezen zijn heel vriendelijk en doen alles om je te helpen. Taiwan voelde wel en niet als mijn thuis. De energie, het landschap en eten vind ik heel fijn maar de taal en gewoontes ben ik verloren. Dat ik weer terug naar Nederland ging, was moeilijk voor me. Als ik het weer even mis weet ik dat dat gevoel er mag zijn. Taiwan is in mijn hart.