Simone, 28 (4)

Als teamlid van Adoptiepedia, vind ik het belangrijk om mijn verhaal op mijn eigen manier te vertellen. Om eerlijk te zijn, dit vind ik rete spannend. Ik ben geen type die graag stil staat bij mijn gevoel, want ik blijf liever ‘die nuchtere Brabander’. Voor mijn eigen proces en ontwikkeling, weet ik hoe belangrijk het kan zijn om hier stil bij te staan. Ik worstel regelmatig met mezelf. Ik kan veel piekeren over dingen uit het verleden, over het heden en de toekomst: Hoe is het om als geadopteerde een kind te krijgen als je je eigen verleden niet volledig kent? Nu ik 28 jaar ben, leven mijn biologische ouders nog? Wil ik ze zoeken? 
In de afgelopen jaren zijn er veel veranderingen in mijn leven geweest: Samenwonen, trouwen, vrienden maken, van vrienden afscheid nemen, nadenken over een kinderwens en mijn adoptieverhaal. Ik stond weinig stil bij alle gevoelens die daarbij omhoog kwamen. Dat gevoel parkeerde ik. Met het gevolg, dat ik weinig tot niks voelde bij de leuke dingen in het leven en ik juist veel boosheid ervaarde voor dingen waar ik geen grip op had. 
Ik sta steeds meer stil bij mijn gevoel door na te denken over ‘wat maakt dat ik doe zoals ik doe’ en ‘wat maakt dat iemand doet zoals hij/zij doet’. Bijvoorbeeld als onbekende mensen/kennissen aan mij vragen hoe het gaat, zal ik altijd zeggen dat het goed gaat. Waarom? Ik vind het persoonlijk een ander niks aan gaan hoe het met mij gaat. Ik vraag me dan af waarom zij dat van mij willen weten of wat moet je van me? Ik vind het dan lastig om te denken: iemand kan vragen hoe het met mij gaat, uit oprechte interesse. Ik heb regelmatig ondersteuning, zoals therapie. Het is lastig om dit patroon te doorbreken