Yaomi, 26

Lieve Mama, 
 
Deze brief heb ik al zo vaak proberen te schrijven, maar het lukte me niet. Ik liep vast, vast in mijn eigen zijn. Zoveel boosheid, zoveel verdriet, zoveel onmacht. De boosheid delen, durfde ik niet. Bang om te kwetsen. Die pijn van gekwetst zijn, is een pijn, die ik nooit wilde delen. Ik wist niet beter, ik heb het goed hier, ik ben geliefd. Allemaal argumenten om het voelen maar niet de ruimte te geven. Echt toe te laten tot het binnenste van mijn zijn. Dat ik het moeilijk vind dat ik niet bij je mocht en kon blijven, heb ik altijd ontkend. Het leven was nu eenmaal overleven. 
 
Ik weet niet eens wat er is gebeurd. Ergens hoop ik dat jij het niet wilde en dat het niet anders kon. Wat als dit het niet is en dat je me gewoon maar hebt weggedaan? Ik weet niet of ik dat wel aankan. 
 
Mijn naam. Mijn geboortedatum. Mijn geboorteplaats. Zelfs dat weet ik niet eens. 
 
Ergens probeer ik me voor te stellen hoe dit voor jou is geweest, maar ik kan me er helemaal niets bij voorstellen. De eenkindpolitiek, de cultuur waarbij jongens meer waard zijn, het niet kunnen groeien als individu, ik snap het niet, ik wil het niet snappen. 
 
Mijn thuis was nergens, ik ben mijn ’thuisland’ ontgroeid, maar zal hier ook altijd iemand met een ander uiterlijk blijven. Inmiddels weet ik dat mijn thuis in mezelf zit en in de mensen om me heen. Ik heb het altijd goed gehad, maar nu pas voel ik me emotioneel met liefde gevuld. Bang zijn was een emotie die ik aan één stuk door heb gehad. Bang nog een keer afgewezen te worden, bang weer ergens terecht te komen, in het onbekende. 
 
Nog altijd ben ik bang, bang mijn pijn rondom de adoptie de ruimte te geven, maar inmiddels weet ik dat het ook mijn grootste bron is. Mijn krachtbron om te stralen. Zonder donker, kan er nu eenmaal geen licht bestaan. 
 
In ons verdriet zit ons geluk. 
 
Ik denk dat ik je mis. 
 
Yaomi