Sinds ik mij kan herinneren zijn mijn ouders blank en m’n broertje, net zoals ik, Chinees. Toch vindt men het belangrijk om er een soort van labels op te plakken. Als mensen mij vragen, “wie zijn dit” en ik antwoord met: “dit zijn mijn ouders en jongere broer”, is dat nooit genoeg. Nee, ze willen altijd weten of het mijn ‘echte’ ouders en broertje zijn. 
Natuurlijk ben ik mij ervan bewust wat ze bedoelen en is het niet vreemd dat je dat op die manier vraagt. Je kent mij niet, in ieder geval niet goed genoeg. Wél kan deze vraag heel kwetsend overkomen. Voor mij is deze vraag echt heel pijnlijk. Het lijkt erop als ik zeg dat mijn (adoptie)ouders m’n ‘echte’ ouders zijn, het in de ander zijn of haar ogen niet correct is. Terwijl dat wel het geval is voor mij. Zij zijn mijn echte ouders. Zij geven mij de zorg en liefde die mijn biologische ouders niet konden geven, zij zorgen ervoor dat ik een dak boven mijn hoofd heb en zij zorgen ervoor dat ik kan studeren. Daarnaast zijn zij er altijd voor mij, kan ik alles kwijt bij hen en voel ik dat wij onvoorwaardelijk van elkaar houden. Zij zijn mijn ‘echte’ ouders. Voor mijn biologische ouders heb ik heel veel respect en zonder hen stond ik niet op deze wereld, maar zij voelen niet als mijn ‘echte’ ouders. 
Mijn broertje is, net zoals ik, geadopteerd uit China. Wij zijn geen biologische familie. Toch deel ik lief en leed met hem, hebben we bijna 18 jaar lang in één huis gewoond en zijn we in alle opzichten broer en zus. Waarom is het dan zo nodig om dan te weten, als buitenstaander, dat we biologisch gezien geen broer en zus zijn. Het gaat toch om het nu? 
Het doet mij iedere keer veel pijn als men mijn situatie omtrent m’n ouders en broertje willen weten. Alsof ik mij keer op keer moet verantwoorden en dat zij niet genoeg zijn. Alsof mijn ouders dus ‘minder’ ouder zijn dan een andere ouder die biologische kinderen heeft. 

Sinds ik mij kan herinneren zijn mijn ouders blank en m’n broertje, net zoals ik, Chinees. Toch vindt men het belangrijk om er een soort van labels op te plakken. Als mensen mij vragen, “wie zijn dit” en ik antwoord met: “dit zijn mijn ouders en jongere broer”, is dat nooit genoeg. Nee, ze willen altijd weten of het mijn ‘echte’ ouders en broertje zijn. 
Natuurlijk ben ik mij ervan bewust wat ze bedoelen en is het niet vreemd dat je dat op die manier vraagt. Je kent mij niet, in ieder geval niet goed genoeg. Wél kan deze vraag heel kwetsend overkomen. Voor mij is deze vraag echt heel pijnlijk. Het lijkt erop als ik zeg dat mijn (adoptie)ouders m’n ‘echte’ ouders zijn, het in de ander zijn of haar ogen niet correct is. Terwijl dat wel het geval is voor mij. Zij zijn mijn echte ouders. Zij geven mij de zorg en liefde die mijn biologische ouders niet konden geven, zij zorgen ervoor dat ik een dak boven mijn hoofd heb en zij zorgen ervoor dat ik kan studeren. Daarnaast zijn zij er altijd voor mij, kan ik alles kwijt bij hen en voel ik dat wij onvoorwaardelijk van elkaar houden. Zij zijn mijn ‘echte’ ouders. Voor mijn biologische ouders heb ik heel veel respect en zonder hen stond ik niet op deze wereld, maar zij voelen niet als mijn ‘echte’ ouders. 
Mijn broertje is, net zoals ik, geadopteerd uit China. Wij zijn geen biologische familie. Toch deel ik lief en leed met hem, hebben we bijna 18 jaar lang in één huis gewoond en zijn we in alle opzichten broer en zus. Waarom is het dan zo nodig om dan te weten, als buitenstaander, dat we biologisch gezien geen broer en zus zijn. Het gaat toch om het nu? 
Het doet mij iedere keer veel pijn als men mijn situatie omtrent m’n ouders en broertje willen weten. Alsof ik mij keer op keer moet verantwoorden en dat zij niet genoeg zijn. Alsof mijn ouders dus ‘minder’ ouder zijn dan een andere ouder die biologische kinderen heeft. 
Ik probeer het steeds minder persoonlijk aan te trekken, wat lastig is. Als de ander vraagt of het mijn ‘echte’ ouders/broertje zijn, geeft ik het volgende antwoord: dat zijn ze zeker, want dat voelt zo voor mij. Als je wilt weten of het biologisch zo is, dan is dat een ander verhaal.  

19-07-2013 Een kijkje in mijn ‘Rootsreis’ dagboek: 
“Rond 8:15 hebben we ontbeten, ik had me snel aangekleed en had best wel trek. Ik heb een toast met ei gegeten, meloen en verse orange juice mmm. Rond half 10 gingen we ein-de-lijk naar het kindertehuis. Ik had er best veel zin in en ik was best benieuwd. Rond kwart voor 10 kwamen we aan. We werden hartelijk ontvangen met een welkomstbord. We kregen dossiers te lezen en dat was erg speciaal. Hier kregen we te horen dat van de 4 vriendinnen totaal, alleen mijn geboortedatum niet zeker was. Toen liepen we door naar de kinderen. We mochten helaas geen foto’s maken van de kinderen L. We mochten de cadeaus uitdelen en ze zeiden allemaal wel bedankt in het Engels. Rond 13:00 gingen we de vindplaatsen bezoeken. Als eerst die van Xin Hong … daar zijn wij ook nog op de foto geweest met z’n drieën en de directeur. Daarna gingen we naar de vindplaats van mij, Xin Hong Lan. We reden naar het plaatsje: Zhushan Jie. Daarna liepen we naar een drukke markt en vertelde de man dat ik daar gevonden was. Daarna reden we naar de volgende vindplaats. We wilden de directeur met eventueel de nanny’s uitnodigen om te lunchen, maar de directeur en de nanny’s nodigden ons uit. We reden achter ze aan. En gingen eten in … Ons eigen hotel :O. Tot onze grote verbazing kregen we nog iets van het kindertehuis: een hele mooie Jade ketting.” 

Mijn naam is Wuyan van Hattem, ik ben waarschijnlijk rond 20 januari 2001 geboren gezien het feit dat ik te vondeling ben gelegd. In 2002 ben ik naar Nederland gekomen en woon sindsdien met mijn vader, moeder en geadopteerde zus. Verder wil ik graag wat vertellen over mijn mentale gesteldheid. Rond mijn 14e/15e heb ik een depressiestoornis opgebouwd. Dit kwam omdat ik alles maar bleef ophopen, niks uitsprak, en vaak alles zelf op wilde lossen. Daarnaast had ik last van verlatingsangst. Hierdoor probeerde ik me altijd zo goed mogelijk voor te doen zodat anderen mij niet zouden verlaten. Maar hierdoor heb ik nooit echt een eigen persoonlijkheid op kunnen bouwen, omdat ik zoveel verschillende maskers voor verschillende mensen droeg. Ik ben mezelf ook gaan wegcijferen om anderen met hun problematiek te helpen. 
Dit deed ik zodat ik niet aan mijn eigen problemen hoefde te denken. Ik rende weg voor mijn eigen problemen, maar hier werden mijn eigen problemen niet beter van. Omdat ik mezelf zo erg kan inleven in problematiek van anderen, ervaarde ik ook hun pijn. Dit alles heeft geleid tot meerdere zelfmoordpogingen, automutilatie en veel stress. Hierdoor kon ik niet werken en geen studie volgen. Nu zit ik in een goede zorginstelling, kan ik goed aan mezelf werken en ga ik op een gezonde manier om met mijn problemen. Ik spreek uit wat ik denk en ik ben niet bang om hulp te roepen wanneer ik dat nodig heb. En nu ben ik op weg om mijn eigen persoonlijkheid te ontwikkelen, zodat er maar één Wuyan is, zonder maskers. 
 

Herken je dat ook dat er veel opmerkingen worden gemaakt over je ogen? Kan je wel iets zien door die oogspleetjes? Of dat mensen aan hun eigen ogen trekken en dan een Chinees willen na doen? Voor sommigen kan dit als vervelend worden ervaren. Lang geleden ging ik naar een oogarts toe. Deze oogarts kon mij twee dingen vertellen: bij veel mensen met een Aziatische afkomst, kunnen de ogen sneller achteruitgaan dan bij mensen die geen Aziatische afkomstig hebben. Daarnaast kon de oogarts mij vertellen dat de spleetogen vroeger als bescherming dienden voor de kou en wind. Dit komt doordat de oogbollen verder in de oogkas liggen dan bij sommige andere mensen. Door Adoptiepedia ben ik meer hierover gaan nadenken en ben ik eigenlijk ook wel benieuwd wat het internet hierover zegt. 
Amandelogen: (epicanthus, Latijn: plica palpebronasalis) is een benaming voor een huidplooi van het bovenste ooglid (van de neus tot de binnenzijde van de wenkbrauw) die de binnenhoek van het oog bedekken bij sommige mensen. Dit is ontstaat doordat het ooglid meer ontwikkeld is dan bij mensen die geen amandelogen hebben en leidt tot een lagere plooi in het ooglid. In feite zit er een extra beschermende laag over het oog voor weerstand tegen zwaar en koud weer. Geeft weerstand tegen wind en licht. 

Ik kom uit Shen–ao, Tonglu, Zhejiang. Ik was ongeveer een jaar oud toen ik werd geadopteerd. 
Mijn gezinssituatie bestaat uit mijn ouders, een jongere zusje die ook geadopteerd is uit China en een oudere zus die niet geadopteerd is. We hebben een sterke band met elkaar. 
Mijn kijk op mijn adoptie is veranderd door de jaren heen. Op de basisschool deed ik vaak spreekbeurten over Chinees gerelateerde onderwerpen. Tegenwoordig denk ik eerder aan mijn eigen achtergrondinformatie die onduidelijk is. 
Ik krijg best vaak de vraag waarom ik niet mijn biologische ouders wil gaan zoeken. Voor mijn eigen gerieflijkheid vertel ik mezelf dat mijn biologische ouders er niet meer zijn. Want op die manier hoef ik niet dieper over mijn adoptie na te denken. Overigens heb ik ook geen informatie over mijn ‘ouders’. Ik denk dat er een kleine kans is dat ik ze ooit zal vinden. 
Momenteel ben ik niet actief aan het zoeken naar mijn biologisch ouders, omdat ik daar geen behoefte aan heb. Ik ben druk bezig met mijn eigen leven op orde te krijgen. Dat is voor mij nu meer een prioriteit. Maar soms heb ik wel bepaalde momenten dat er identiteitsvragen bij mij op komen, zoals: waar kom ik nu precies vandaan, wanneer ben ik nu echt jarig, wat is mijn Chinese naam en lijk ik op iemand qua uiterlijk of innerlijk? 
Echter zou ik het erg bijzonder vinden als ik een zoekactie zou plannen. Maar ik ben ervan overtuigd dat de behoefte vanzelf wel komt als ik daar aan toe ben en daar de tijd voor kan nemen. 
Als ik mijn ouders ooit heb gevonden zou ik wel proberen contact te onderhouden maar uiteindelijk heb ik mijn leven in Nederland en zij daar waarschijnlijk in China. Als ik nu de kans zou hebben om iets tegen hun te zeggen is dat dat het leven ongepland loopt wat niet erg is en dat ik ze niks kwalijk neem. 

Voor iedereen betekent het woord identiteit iets anders. Voor de ene is het een alomvattende term en voor de ander is het meer één specifieke focus op iets. Hoe ik identiteit opvat is niet alleen de vraag wie jij bent als persoon, want de meesten hebben daarop al hun antwoord. Voor mij gaat het veel dieper, wat is jouw binnenste kern? Wie ben jij, afzonderlijk van ieder ander om je heen? Uit welke lagen besta je? En wat zit er in je diepste laag. Wat houd je over als je alles om je heen weg zou halen en alleen en oprecht naar jezelf zou kijken? Kan je ook je “slechte” eigenschappen accepteren? Kan je jezelf accepteren? Deze vragen zijn allemaal best heftig, maar dit is wat identiteit voor mij betekent. Ieder ander kan het proces achter identiteit anders ervaren. 
 
Vanaf het moment dat mijn moeder (adoptiemoeder) overleed is mijn proces denk ik begonnen. Ik had in mijn jonge tienerjaren altijd het gevoel dat alles mijn schuld was en dat ik alles verkeerd deed. Ik durfde nergens iets van te zeggen en als ik iets zei was ik altijd bang om het verkeerde te zeggen. Vanaf mijn 18e ben ik heel erg opzoek gegaan naar mezelf, wie ik was en wie ik wilde zijn. Ik kwam achter redenen waarom ik op een bepaalde manier ben, denk en doe. Toen ik 21 was heb ik pas geleerd hoe ik met bepaalde dingen om moet gaan. 
 
Ik heb me altijd eigenlijk Nederlands gevoeld, van binnen dan. Ik wilde eigenlijk ook altijd Nederlands zijn, tot ik mezelf ging accepteren. Zelf heb ik weinig racisme meegemaakt, afgezien van de standaard “hankipanki” door voorbijgangers, maar dit is per jaar op één hand te tellen. Ik heb mij altijd welkom gevoeld in Nederland, maar ik weet ook dat dit voor anderen misschien niet geldt. Ik weet dat een aantal dingen en gedragingen afstammen van mijn Chinese afkomst en adoptie. Maar een groot deel komt bij mij door de opvoeding die ik heb gehad en hoe ik daar als kleine tiener mee om ging. 

Vanaf jongs af aan wist ik dat ik geadopteerd was en ik vond dat altijd prima. Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin en heb niets tekort gehad. Ik voelde me helemaal Nederlands, het enige wat me onderscheidde was dan mijn uiterlijk. Hierover kreeg ik wel eens opmerkingen (nu nog steeds), mensen waren nieuwsgierig waar ik vandaan kwam, of riepen dingen na zoals ‘Chinees!’ of ‘Loempia!’. Ik ben opgegroeid in een klein dorpje met weinig culturele diversiteit en verder was er weinig tot geen Aziatische representatie in de media. Mede door deze factoren zorgde het ervoor dat ik een soort afschuw tegen China (en dus deels mezelf) begon te krijgen. Het liefst wilde ik mezelf toen niet meer met China associëren. Uiteindelijk door het internet en Social Media begon ik toch meer interesse te krijgen in Aziatische popcultuur en daardoor ook China! Ik ben inmiddels 2x terug geweest, heb Mandarijn taalcursussen gevolgd en ben in de toekomst van plan om er voor langere tijd te verblijven. Ook heb ik mezelf geaccepteerd zoals ik ben, zowel het Nederlandse als Chinese deel. 
 
Echter, tijdens deze ‘zoektocht’ naar mijn ‘identiteit’, voelde ik mezelf als Chinees geadopteerde dat ik nergens echt bij hoorde. Niet zoals de Chinese Nederlanders die hier wonen met hun ouders en deels zijn opgegroeid met de Chinese taal en cultuur. Met de Chinezen in China is het enige wat we gemeen hebben het uiterlijk en etnische afkomst. Dus echt een aparte categorie. De laatste jaren ben ik meer op gaan zoeken over adoptie en heb contact gelegd met andere geadopteerden. Het is fijn omdat we vaak soort gelijke ervaringen hebben en we hierover goed kunnen praten. Ik hoop dat een platform zoals Adoptiepedia bij kan dragen aan de vorming en (zelf)acceptatie rondom identiteit en adoptie. 

Mijn naam is Willeke en ik heb een dochtertje, Maeve-Olivia, van twee jaar oud. Ik ben nooit echt zoekende geweest naar mijn biologische ouders, wel was ik altijd benieuwd of ik op iemand zou lijken. Nu was er voor het eerst eens kans dat er iemand dichtbij mij op mij zou kunnen lijken, daar keek ik heel erg naar uit. 
Ik vond het een erg spannend moment bij de verloskundige. Daar kreeg ik vragen over eventuele erfelijke ziektes/ afwijkingen in de familie, die ik natuurlijk niet weet en dus open moest laten. Ik heb daar wel vaak over na moeten denken. Het was enorm speciaal om de zwangerschap met mijn ouders te delen en ik heb ze ook zoveel mogelijk betrokken bij alles. Mijn moeder was ook bij de bevalling, wat het als geadopteerde nog specialer maakt. Toch schoot na de bevalling wel de gedachte door mijn hoofd dat ergens anders ter wereld er ook twee mensen opa en oma waren geworden zonder dat ze het wisten. Na de bevalling kwam ik er achter dat het vormen van een band met je kindje in de eerste maanden zo belangrijk is. Zelf heb ik dat natuurlijk pas na 10 maanden mogen ervaren. 

21/07/2013: Xinyi – Guangzhou 
09:00: Om 9 uur gingen we weer rijden naar Guangzhou. Na een tijdje stopten we en hadden we de gelegenheid om naar de wc te gaan. Lee zag ons wc-papier en vroeg of ze een stukje mocht hebben. Toen stopte ze het, in plaats van het te gebruiken, in haar tas om te bewaren. Toen zaten we wéér in de bus. 
 
14:00: Rond 2 uur stopten we nog een keer om naar de wc te gaan. Zelf hoefde ik niet, maar als de wc’s normaal waren ging ik wel. Toen we aankwamen bij de wc’s waren ze super vies. Zelfs Lee vond dat. Lee vroeg aan mij of ze zou gaan of niet. Ik vond het wel grappig en zei: “Yes, go, go, go!”. Ze vroeg of ik meeging, maar ik zei natuurlijk: “Nee bedankt”. Uiteindelijk ging ze toch, waarop ik zei: “Good luck”. Ze vond het wel grappig en ging naar de wc. Toen ze terugkwam zei ze dat ze het niet eens zo slecht vond. 
 
15:00: Rond 3 uur waren we aangekomen in Guangzhou. 
 
16:00: Rond 4 uur gingen we winkelen bij allemaal souvenirwinkels. Daarna gingen we bij het hotel eten bij de Mac Donalds. Daarna gingen we naar een soort drogist, waar ik al eerder was geweest. We kochten met z’n zessen twee pakken maskers (tien maskers per pak). 
 
21:38: Het was al half 10 geweest en de dag erna moesten we al om 6 uur ontbijten, waarna we zouden doorreizen naar Guilin. Dus ging ik maar snel douchen en daarna snel slapen. 
 
26/07/2013: Yangzhou 
07:40: Vandaag stonden we al erg vroeg op, omdat we naar de Li River wilden gaan. Ik had er erg veel zin in. 
 
08:00: Om 8 uur gingen we ontbijten. Ik nam gewoon weer sinaasappelsap, een gebakken eitje, banana pancakes, yoghurt en thee. 
 
10:00: Rond 10 uur hadden we ruim een uur gewandeld om een bamboeboot overvaar te vinden, maar zonder resultaat. Ik had wel nog rijst geplukt. 
 
12:00: Rond 12 uur kwamen we helemaal bezweet terug. Het was te warm en we hadden helemaal geen zin meer om te gaan. 
 
12:30: Rond half 1 belden we een taxibusje om er alsnog heen te gaan. Toen hebben we nog gewinkeld. Ik heb drie zakjes met Chinese poppetjes, één pakje kaarten, een waaier, een handgemaakt iets om op te hangen en een mooie steen gekocht. 

Daarna ging het keihard regenen en moesten we even schuilen, waarna we met een bamboeboot weer in veertig minuten zijn teruggevaren naar de overkant. 
23:30: Het was nu half 12 en we moesten morgen vroeg ontbijten. Dus ging ik maar weer slapen. Morgen gingen we naar de stad en gingen we leren kalligraferen. 
27/07/2013: Yuangzhou 
7:15: Vandaag werden we om kwart over 7 wakker gemaakt, omdat we al om 9 uur met het busje van het hotel meegingen naar het dorp. 
7:45: Om kwart voor 8 gingen we ontbijten. De keren ervoor verliep het ontbijt bestellen niet zo heel soepel, maar vandaag was er een verrassing: een lopend buffet. Voor het hotel heel handig en voor ons ook. 
9:00: Om 9 uur reden we weg in het busje naar het dorp. Toen we daar aankwamen, kwamen er allemaal Chinese kinderen op ons af om onze namen op te schrijven. 
Verder had ik de volgende dingen gekocht: tien ‘telefoon’ hangertjes, twee parfums, een houten panda, een knuffelpanda en een bamboeboot. Ik had ook nog slippers voor €2,-, een vest voor €2,50 en een Chinees kaartje gekocht. 
13:30: Rond half 2 reden we terug, omdat we om half 4 les in kalligrafie kregen. We hadden er zin in. 
15:30: Om half 4 begon de cursus. We begonnen met de basis. Hierna leerden we tellen in het Chinees van één tot tien. 
21:30: Het was nu half 10 en morgen gingen we naar Guilin.