Eetstoornissen

Volgens onderzoek van de George Fox University hebben mensen die geadopteerd zijn een grotere kans om een eetstoornis te ontwikkelen dan mensen die niet zijn geadopteerd. Dit kan onder andere te maken hebben met ondervoeding op jonge leeftijd.[2] Als voedsel op jonge leeftijd schaars is of gebruikt wordt als manipulatiemiddel dan kan dat later zorgen voor een verstoorde relatie met eten. Vroege ondervoeding kan namelijk veranderingen op de lange termijn veroorzaken in de stofwisselingssystemen en het neuro-endocriene systeem (reguleert de afgifte van hormonen). Dit kan de kwetsbaarheid voor stress en het risico op obesitas het hele leven vergroten.[3] Ten tweede erven we lichaamstype, bouw en gewichtsverdeling van onze ouders en voorouders. Geadopteerden hebben ander DNA dan hun adoptieouders en vaak hebben ze in hun omgeving ook geen mensen met hetzelfde lichaamstype. Doordat hun lichaamsbouw kan verschillen met die van de meerderheid bevolking, kan dat tot bezorgdheid leiden over het lichaamsbeeld.[4] Dit kan dan weer leiden tot een verstoorde relatie met eten. Ook komen geadopteerden vaker terecht in de verslavingszorg.[5] Een eetstoornis is dan geen verslaving, maar bevat wel aspecten van een verslaving. Eetstoornissen zijn complexer dan dat, want het gaat niet alleen om een afhankelijkheid, maar ook om achterliggende problematiek.[6] Als eetstoornispatiënten weer normaal eten, betekent dat niet dat de eetstoornis weg is. Er zijn dus verschillende verklaringen voor het feit dat eetstoornissen vaker voorkomen bij geadopteerden dan bij niet-geadopteerden.[7]